Σκέφτομαι πολλές φορές πόσο τυχεροί ήμαστε σαν άνθρωποι που περιβάλλεται η ζωή μας από καλλιτέχνες. Από ανθρώπους δημιουργούς που έχουν ζήσει μία όμορφη ή οδυνηρή εμπειρία και την έχουν αποσυμβολίσει σε ποίημα ή σε στιχούργημα, που σε συνδυασμό με μία όμορφη μουσική σύνθεση, ένα τραγούδι γίνεται παρακαταθήκη για την επόμενη γενιά. Σαν πνοή συμβουλής για μία ανάλογη εμπειρία ενός τρίτου προσώπου που δεν έχει την δύναμη να βρει την δική του αλήθεια, θολωμένος από σκέψεις αλλά και προβολές φιλτραρισμένης ευτυχίας.
Στο κόσμο των αγγέλων που περιβάλλουν την ζωή μου συνηθίζω να παίζω ένα όμορφο παιχνίδι ακρόασης αλήθειας μέσω οιωνών. Τι καλύτερο λοιπόν από μία όμορφη ραδιοφωνική συχνότητα που σέβεται τα τραγούδια, τους στίχους, την μουσική και κυρίως τους δημιουργούς του.
Μία ερώτηση που αναμένει απλά ένα τραγούδι ή ένα σύνθημα ως απάντηση και προάγει την σκέψη σε ένα πιο φωτεινό μονοπάτι με την φωνή του ερμηνευτή/τριας.
Προκύπτουν όμως και όμορφες συγκυρίες με το συγκεκριμένο παιχνίδι. Όπως η αγάπη μου για το ραδιόφωνο έφερε στην ζωή μου και τον Γιάννη Κότσιρα αφορμής δοθείσης μίας ραδιοφωνικής συνέντευξης. Εν αναμονή της, είχα μία δική μου αναμμένη φωλιά χτισμενη πάνω σε κάρβουνα για το πότε θα πραγματοποιηθεί γιατί ήμουν πλήρως προετοιμασμένη και πριν προλάβω να ενημερωθώ για την τελική ημερομηνία ανάμεσα στις 17 και 24 Μαιου 2022, σε ένα τυχαίο σταθμό άρχιζε να παίζει το τραγούδι του «Φύλακας Άγγελος» ως απάντηση της δεύτερης ημερομηνίας που όντως πραγματοποιήθηκε εκείνη την ημέρα. Ακόμη και σήμερα νιώθω τα φτερά προστασίας αυτής της ευλογημένης παρουσίας στη ζωή μου μετά το πέρας της συνομιλίας μας.
Στο πρόσφατο παρελθόν μου, που μπήκε έτσι ξαφνικά ένας όμορφος και αυτοδημιούργητος άνθρωπος στη ζωή μου, πιο φωτεινός και από την λάμψη της καταιγίδας, που με ξεχώρισε για τους δικούς του λόγους, δυνάμωσα την φωνή των τραγουδιών που είχαν κάπου δίκιο, «στο πεπρωμένο σου να δίνεις σημασία και να προσέχεις πως βαδίζεις στη ζωή, όταν κοιμάσαι άλλος γράφει ιστορία και κάποιος παίζει την δική σου την ζωή…» γιατί με κούρασαν οι επιτηδευμένες συμβουλές των φίλων μου. Που δεν ήταν τίποτ’ άλλο από προβολές των δικών τους αποτυχημένων σχέσεων. Και τι δεν θυμήθηκα στην διάρκεια του επόμενου τραγουδιού από την Νατάσσα Μποφίλιου με την χαρισματική παρεα του Γερασιμου Ευαγγελάτου και του Θέμη Καραμουρατίδη που το έγραψαν…
“Σε ξεχώρισα, κι είχες γύρω σου περίγραμμα
από φως κι από σκοτάδι.
Σε ξεχώρισα, στεναχώρησα τους φίλους μου ένα βράδυ.
Επιβάλλεται
δεν ανάβουνε συχνά τέτοια χαράματα
Επιβάλλεται
είναι άγρια στις μέρες μας τα πράγματα
Αν μ’ αγαπούν, θα καταλάβουν
Αν μ’ αγαπούν, θα σε προλάβουν
Αν μ’ αγαπούν, θα καταλάβουν
Αν μ’ αγαπούν, θα σε προλάβουν”
Με αφορμή τους παραπάνω υπέροχους στίχους, ταξίδεψα λίγα χρόνια πίσω σε ένα υπόγειο θεάτρου στην ανοιχτή πρόβα, όπου ένα παλικάρι ερμήνευε μεταξύ άλλων ηθοποιών, το ρόλο του από ένα θεατρικό κείμενο που μόλις είχα ολοκληρώσει, με τίτλο A.F.R.A.id και μου απέσπασε το ενδιαφέρον, την υπόσχεση να γράψω άλλα δύο έργα για εκείνον. Και όσο κράτησε αυτή η σχέση, έμεινε εκείνος με το φως και εγώ με το σκοτάδι.
Μπήκα σε μία λυκοφιλία τριών ανδρών, γιατί δεν ήθελε να δει τις σκιές ούτε τα παρασκήνια. Δεχθηκα λεκτικές επιθέσεις από φίλους του ως απειλή στην παρουσία μου στη ζωή του. Θα έμπαινε σε πόρτες μεγαλύτερες από το ανάστημα του, θα φόραγε ρόλους διαφορετικούς κρατώντας μακριά το δέρμα του φιδιού που θα απομακρύνονταν από το πεδίο των συναναστροφών του.
Η επιμονή μου να τον αφυπνίσω κατέληξε να κοιμηθώ εγώ και να μην αντιληφθώ νωρίς τo όποιο σημάδι…
Το σημάδι ότι η αστεροσκόνη θα μετατρέπονταν κάποτε σε στάχτη.
Να είναι η φύση της θηλυκής αρχής, που λόγω της υποτιθεμένης γέννας, ξεψαχνίζει το περιβάλλον και προστατεύει τον ερχομό μίας ψυχής στο κόσμο από επικείμενους κινδύνους; Να είναι το ένστικτο της που προλαμβάνει τις κακοτοπιές; Όπως εχθρικοί άνθρωποι που φοβούνται τον έρωτα και απειλούνται από την παρουσία του γιατί ο φίλος ή η φίλη θα χαθεί από έρωτα, κατα τον Θοδωρή Αθερίδη που εμπνεύστηκε τον παρακατω στιχο;
“Όσοι μας είδανε μαζί τον έρωτα φοβούνται
δεν ξέρω αν μας ζηλεύουνε ή απλώς αν με λυπούνται,δεν ξέρουν τι είναι το μαζί γι αυτό δεν αγαπούν…”
Αν είσαι φίλος αληθινός εύχεσαι για τον κολλητό σου, «ας χαθεί από έρωτα αρκεί να είναι ευτυχισμένος».
Ίσως πάλι να μην είναι προϊόν διαίσθησης της θηλυκής αρχής αφού και οι γυναίκες μεταξύ τους έχουν ανταγωνισμό, όταν βρεθεί έναν όμορφος άντρας στο πλευρό της μιας φίλης τους, τόσο που να θέλουν να τον δοκιμάσουν, αν είναι ο κατάλληλος με το να τον προσεγγίσουν με παρακινδυνευμένα βήματα, όπως το να ταξιδέψουν χιλιόμετρα από την πόλη της κατοικίας τους για να βρεθούν σχεδόν σε άλλο νομό, ώστε να γυμναστούν μαζί του στο νέο χώρο του γυμναστηρίου του. Μόνο και μόνο επειδή είδαν το βλέμμα του να αγκαλιάζει το δικό της, και η φιγούρα της φίλης ως σκιά ήταν μικρή ανάμεσα τους ώστε ναι, να μπορέσει να διαλυθεί προς χάριν κάποιου ρίσκου…
Επειδή είναι άγρια στις μέρες μας τα πράγματα, ίσως εντέλλει η φιλία να είναι μία θηλιά για εμένα. Ίσως να μην είμαι φίλη εγώ, που έχω αυτονόητες κάποιες ισορροπίες.
Που όταν ένας φίλος δημιουργεί κάτι δικό του, καμαρώνω σαν να το έκανα η ίδια.
Που όταν ειπώνεται ένα μυστικό, μένει κρυμμένο στο βάθος της ψυχής μου και δεν ανταμώνει ούτε με λόγια ούτε διαφαίνεται στο φως.
Που όταν μία φίλη γνωρίζει έναν άνθρωπο, βγαίνει από το χάρτη αυτός για εμένα άπαξ και δια παντός. Σαν να γεννήθηκε για να πεθάνει…
Οι φίλοι λοιπόν δεν φαίνονται στα δύσκολα.Οι φίλοι φαίνονται στην αγάπη.Οι φίλοι φαίνονται σε όλα.
Οι φίλοι φαίνονται στο χρόνο, γιατί ειναι άλλοι του σώματος και άλλοι της ψυχής.
Ίσως η μοναξιά λοιπόν να είναι μονόδρομος από ένα σταυροδρόμι οδων σύγκρουσης και ψευδαισθησης.
Κωνσταντίνα
