Την Δευτέρα 25 Νοεμβρίου, είχα την χαρά να παρευρεθώ στην παράσταση του Ριχάρδου ΙΙΙ στο Σύγχρονο θέατρο στο Κεραμεικό για δεύτερη χρονιά. Ένα εξαιρετικό εργο της δραματουργίας του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, σε ελεύθερη διασκευή του Αντρέα Φλουράκη μεταφερμένο σκηνοθετικά από την Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη, εικαστικά και ενδυματολογικά από την Χαρά Κονταξάκη, αφήνοντας μια λιτή ατμόσφαιρα στον χωροχρόνο της παραστασης .
Ο φωτισμός από τον Γιώργο Αγιαννίτη θέτει τον χώρο σε συσκότιση και η μουσική του Κώστα Νικολόπουλου είναι επιβλητικά αόρατη. Τον ομώνυμο ρόλο του Ριχάρδου ΙΙΙ ενσαρκώνει ο Ορέστης Τζιόβας με τέτοια μαεστρία,εναλλάσσεται ποικιλλοτρόπως, σε άλλους ρόλους κρατώντας τον άξονα του βασιλιά κακοποιητή μέσα από την αφήγηση του Σπύρου Κυριαζόπουλου για το alter ego του Γιώργου Παρταλίδη, ή τον εαυτό του σε νεαρη ηλικία, που βίωσε κακοποιητική συμπεριφορά κατά την διάρκεια προβών για το ανέβασμα επαγγελματικού θιάσου για το έργο Ριχάρδος ΙΙΙ του Σαίξπηρ.
Αναμενοντας την έναρξη της παράστασης, νομίζεις πως θα δεις απλά ένα θεατρικό έργο μεταφερμένο σε μία σύγχρονη εποχή. Ένα παλάτι υπηκόοων πλαισιωμένο από εξαιρετικούς ηθοποιούς, Δανάη Τάγαρη, Μαρία Καρακίτσου, Δημήτρης Καραβιώτης, Αφροδίτη Κατσαρού.
Πώς θα μπορούσες όμως να φανταστείς το ρολο του βασιλιά Ριχάρδου στο σήμερα;Να μετατρεπεται από έναν αδυσωπητο σκηνοθετη σε εναν ανελέητο μονάρχη, σε εναν ηθικό αυτουργό κατα συρροή δολοφονιών; Σε έναν θεατρανθρωπο, σε ένα βιαστή, όπου η εξουσία του παρασέρνει το κάθε θύμα, μετατρεποντας τον, σ’ έναν αδηφάγο θύτη;
Για εμένα ήταν κάτι παραπάνω από μία παρασταση που έχει αρχή, μέση και τέλος και σε οδηγεί ευλαβικά ως θεατή στην έξοδο του θεάτρου. Ήταν μία πρόσκληση σε θεραπευτική διαδρομή, να συστήσεις τον νεότερο εαυτό σου με το τραυμα της κακοποίησης, την εναλλαγή ρόλων θύτη και θύματος, ως αντάλλαγμα της φιλοδοξίας στο να πραγματοποιηθεί το όνειρο της ζωής σου. Στην προκειμένη, ενός ηθοποιού που περνάει οντισιόν για να πρωταγωνιστήσει στη πιο δραματική στιγμή της ζωής του.
Ο συγγραφέας Αντρέας Φλουράκης από κοινού με την σκηνοθέτιδα Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη, κέντησαν την δράση πάνω σε ενα πολιτικό σύστημα που εχει τα παρακλάδια του μες τον μικρόκοσμο και μακρόκοσμο του πολιτισμού ή της απουσίας του. Αφορμής δοθείσης, μίας εξομολογητικής διάθεσης ενός αφηγητή να οδηγήσει τον θεατή στην στιγμή του τραυματος, να ανήκει στα πρόσωπα της εξουσίας και της κακοποιησης του από αυτά, συναισθηματικά, λεκτικά και ψυχικά. Ένα κλιμακώμενο θρίλερ που καυτηριάζει τα τεκταινόμενα της δράσης του metoo, και τον αντικτυπο του στην τέχνη, ως παραμορφωτικός φακός της κοινωνίας. Άραγε το παρελθόν ενός καταξιωμένου ρόλου μπορεί να αποτελέσει παρόν και μέλλον ενός συστημικού καθεστώτος τυραννίας;
Από θεατής, γίνεσαι μάρτυρας μίας μεταμόρφωσης ενός μονάρχη σε ρόλους που μπορεί να έχουμε παίξει κατά καιρούς, ώστε να ασκήσουμε εξουσία στην εκπλήρωση του όποιου σκοπού. Η άσκηση εξουσίας είναι ένας κύκλος βίας που εναλάσσεται ανάλογα με τις συνθήκες.
Η ερμηνεία του Ορέστη Τζιόβα, η σωματική του έκφραση δεν αφήνει κανένα βλέμμα που να μην τον κοιτάζει και να τον θαυμάζει σε αυτήν την παράσταση, που του χάρισε το βραβείο α’ ανδρικού ρόλου στα θεατρικά βραβεία του κοινού και απλά τον απολαμβάνεις, θεραπευοντας δικές σου συστολές ως θεατής.
Η σκηνοθετική ματιά ήταν εξαιρετική και απόλυτα ευδιάκριτη σε αφηγηματικούς άξονες τονίζοντας παράλληλα και την καυστικότητα της επικαιρότητας. Η περιρρέουσα σκηνική ατμόσφαιρα, δεν έκλεβε την προσοχή από το βλέμμα των θεατών και όλοι οι ρόλοι είχαν μία άρτια μετάβαση προς την κάθαρση.
Όποιος δεν την έχει δει, θα είναι μία ευχαριστη εξαίρεση, μιας και σε όλη την διάρκεια της παράστασης, δεν είδα κανέναν θεατή, με όμηρο το βλέμμα του στην οθόνη του κινητού του.Μην την χασετε για κανέναν λόγο! Θα σας συνεπάρει!
Κωνσταντίνα
