Γεννήθηκα εσωστρεφής!
Μεγάλωνα εξωστρεφής… για να εξελιχθώ σε ευαισθησία.
Νιώθω πως στους ευαίσθητους λείπουν στοιβάδες επιδερμίδας. Γι’αυτό και κλαίνε αντι να μιλούν.
Γι’αυτό και σπάνε σε κομμάτια αντί να οργίζονται.
Είχα σχέδια γι’αυτο το καλοκαίρι. Μέχρι να συναντήσουν την σεληνιακή έκλειψη στον άξονα υδροχόου- λέοντα.
Εγώ θα μεγάλωνα ως άστρο προς το λέοντα, και εκείνος νόμιζε ότι θα βυθιζόμουν στη χαράδρα της πατρικής φιλοδοξίας. Το μήλο να τσακίζεται στο χώμα, στον ανοιχτό λάκκο που του φύλαγε η αγέρωχη μηλιά. Όταν γεννήθηκες να γίνεις φύλλο στον άνεμο της αλλαγής…
Μα ο θάνατος του η δική μου αναγέννηση στο λέοντα.
Η ανατολή του η χειροτερή μου δύση.
Πλούτωνας σε ρήξη με τον βόρειο δεσμό.
Και οι δυο ξανά στο λέοντα. Μα ο ένας της κραυγής δεν είναι ο ίδιος με της δύναμης του άλλου.
Και τότε μία σύγκρουση από λέξεις που περίμενε άλλες λέξεις και από τα χείλη της αφής δεν βγήκανε ποτέ.
Και δεν θα αναδυθούν με τα οικεία ρήματα της προσδοκίας…
Μα κάθε έκλειψη γεννάει μία έλλειψη…Το φόβο της ελευθερίας.
Η ελευθερία της αλήθειας θα έχει εχθρό την φυλακή του νου.
Έρχεται και η επόμενη ηλιακή έκλειψη… ακόμα πιο δυνατή που θα ταράξει ρίζες από έθνη… και συνιστώ την κάθε προσβολή που θα εισπράξετε να την βυθίσετε μέσα στη σιωπή.
Από τις λέξεις υπεράσπισης σε όποιον δεν ενδιαφέρθηκε ποιος είσαι αληθινά, θα βγαίνεις πάντοτε μισός γιατί το ολόκληρό σου θα στο κλέβουν. Γι’αυτό ιδανικά σιωπή μήπως και θυμηθείς ότι γεννήθηκες ολόκληρος και κάτι…
Το κάτι συνόδευει μία αδύναμη στιγμή που περίμενει ο Κρόνος να σε χαρακώσει.
Είχα μία στιγμή να αντιδράσω ως συνήθεια εξωστρέφειας με την μορφή οργής μα εγώ την κλείδωσα μέσα στο πηγάδι της σιωπής.
Και να σκεφτεί κανείς πως εισέπραξα μηνύματα ξεριζωμού από τις δικές μου ρίζες, μα πάντα κοίταγα το δέντρο από τους καρπoύς και όχι από τις ρίζες.
Όσο στη Γη, θα βασιλεύει η σιωπή, πάντα στον Ουρανό θα υπάρχει ένας Πατέρας, να αγκαλιάσει ένα του κύτταρο από το θεϊκό σπινθήρα Του. Το αίμα της αγάπης και όχι της οικειότητας του φόβου.
Όταν δεις κάποτε τον εαυτό σου, τότε και μόνο τότε θα Τον αντικρίσεις. Και τότε δεν θα πέσεις απλά θα υψωθείς.
Και αν ξέμεινα από πόρους τόσο αναπόφευκτα και εκβιαστικά, μοναδική περιουσία τα χαρίσματα της ψυχής μου. Από την έκφραση που οπισθοχώρησε στην ασφάλεια της σιωπής.
Της γης αληθινοί γονείς, είναι εκείνοι που φοράνε πούπουλα και φτερά στους ώμους των παιδιών τους και όχι χειροπέδες στα χέρια τους να μην ψηλαφίσουν τα όνειρα τους.
Από την Κωνσταντίνα Δήμου
