Δεν είναι λίγες οι φορές που νιώθουμε μοναξιά, καλούμε κάποιον να ακούσουμε την φωνή του και ο άνθρωπος στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου δεν ανταποκρίνεται καν στο καλεσμά μας.Δεν συμμερίζεται την ανάγκη μας για επικοινωνία και ας είναι σύνδεδεμένος με μία άλλη πραγματικότητα που δεν μας φέρνει σε αμηχανία.
Στον αντίποδα, δεν είναι σπάνιες οι φορές που θέλουμε να είμαστε μόνοι και ανενόχλητοι και το τηλέφωνο αρχίζει να χτυπάει δαιμονισμένα για να μας διεκδικήσει την προσοχή και να μας αποσπάσει απ’ότι δημιουργικό θέλουμε να κάνουμε.
Και εντελώς συμπτωματικά η περίσπαση συμβαίνει πάντα όταν δεν επιθυμούμε να συμβεί. Όταν είμαστε αγκαλιά με τον αγαπημένο μας βομβαρδιζόμαστε από κλήσεις φίλων που εμφανίζονται από το πουθενά όταν σε έχουν ανάγκη και εξαφανίζονται ως δια μαγείας όταν τους χρειάζεσαι εσύ. Όταν γράφουμε κάτι σημαντικό στο θεατρικό έργο που είχαμε ξεκινήσει και είχαμε λησμονήσει να βάλουμε την σίγαση στην φλυαρία της δήθεν ηλεκτρονικής εποχής.
Είσαι στο καναπέ του σπιτιού σου και επιθυμείς να δεις την αγαπημένη σου σειρά και αρχίζουν οι ηλεκτρονικοί ήχοι από το messenger. Ειδοποιήσεις από σχόλια φίλων ότι απάντησαν σε εσένα σε κάποιο σχόλιο στο προφίλ τους ή σε έκαναν tag σε μία κοινή στιγμή που ήθελες να την κρατήσεις για τον εαυτό σου ή να μην την μοιραστείς με όλο το κοινό. Γιατί να νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ που παρακολούθησα μία αγαπημένη παράσταση στο θέατρο και το ψιλοκρύβω από κάποιον γνωστό που εφευρίσκει πάντα προβλήματα για να έχει κόσμο δίπλα του και να τον ρίχνει ψυχολογικά γιατί εκείνος ανεβαίνει με το να αποσπά συμβουλές που δεν επρόκειτο να ακολουθήσει κ.ο.κ…
Αν δεν υπήρχαν τα κινητά νέας τεχνολογίας:
Ίσως οι άνθρωποι να είχαν περισσότερη εμπιστοσύνη μεταξύ τους και οι σχέσεις να είχαν πιο γερές βάσεις.
Ίσως να ήμασταν περισσότερο ειλικρινείς, ευρυματικοί και ακέραιοι με τους συνανθρώπους μας ώστε να μην εφεύρουμε δικαιολογίες να μην πράξουμε όσα τους είχαμε υποσχεθεί. Κάθε δικαιολογία έχει πάντα διάθεσιμο ένα icon στο chat μα και ένα δαχτυλάκι έγκρισης παρόμοιου αυθορμητισμού.
Ίσως οι άνθρωποι μπορεί να διάβαζαν περισσότερα βιβλία.
Ίσως οι άνθρωποι να ήταν πιο κοινωνικοί στις συναναστροφές τους.
Ίσως να έβρισκαν μία δημιουργική απασχόληση και να ήταν πιο ευτυχισμένοι.
Ίσως να είχαν το χρόνο να βλέπονται πιο συχνά με ανθρώπους που έχουν καιρό να δούνε και είχανε χαθεί.
Ίσως να νιώθαμε ευγνωμοσύνη που έχουμε κενό στο προγραμμά μας και λίγη ηρεμία στο νοητικό μας από το να δρούμε ως χύτρα ταχύτητος.
Ίσως να νιώθαμε περισσότερο αποδεκτοί μέσα στην απραξία μας και να μην εφευρίσκαμε γεγονότα ασήμαντα να τα ποστάρουμε ως σημαντικά σε κάποια αναρτησή μας στο fb.
Ίσως με ένα like λιγότερο να είχαμε ένα χαμογελο κοινής στιγμής και ιδιάζουσας σημασίας για να το μοιραστούμε με κάποιον άλλον άνθρωπο και να του προσφερουμε το ενδιαφέρον που δεν του έδειξαν ποτέ.
Ίσως η ζωή να ήταν αλλιώς και κάποιες συνθήκες διαφορετικές. Όλα τα θέλω πηγάζουν από τον άνθρωπο και όλες οι υποσχέσεις από την άλλη άκρη της γραμμής.
Ίσως το βλέμμα μιας νέας εποχής να είχε σχεδιαστεί για όνειρα και οράματα με μεγάλα pixel.
Ίσως η επικοινωνία να αποτελούνταν από ανθρώπους, από πράξεις καλοσύνης, από ανάγκη προσφοράς και όχι από gadget και προγράμματα ανταπόκρισης μίας συνώνυμης ευαισθησίας.Κάθε φορά που απενεργοποιείται και σβήνει ένα i phone ανάβει και αναζωοπυρώνεται μία ανθρώπινη σχέση.
Δική σου η επιλογή σε ποιο group επιθυμείς να φαίνεσαι, ότι θέλεις να ανήκεις.
