Γεννημένη με Σελήνη στο Τοξότη νιώθω πολλές φορές την αίσθηση του θαυμασμού τόσο για τα μικρά όσο και για τα μεγάλα πράγματα.
Μπορεί να δω ένα ρούχο, ένα έργο τέχνης και από το θαυμασμό της στιγμής, να μην φάω τίποτα για ολόκληρη μέρα. Όπου η ψυχή χορταίνει το σώμα νιώθει ικανοποίηση μα το αντίστροφο δεν χορταίνει την ψυχή.
Για να μην αναφερθώ σε σημαντικούς ανθρώπους που το χαμογελό τους μπορεί να συνθέσει το παζλ μίας νέας ζωής κοντά τους.
Είναι εκεί που ο έρωτας σου χτυπάει την πόρτα και σαν Άγιος Βασίλης έρχεται να σου φέρει δώρα αγάπης και χαράς από έναν άνθρωπο που είναι μία ανοιχτή αγκαλιά για την ραγισμένη την δική σου, που όλο άνοιγε και σαν μαγνήτης έλκυε πάντα τη κλειστή. Που έρχεται να προσφέρει με πράξεις αυτά που οι λέξεις έκρυψαν πίσω από άνω τελείες, κόμματα και στιγμές δίχως θαυμαστικά.Τα αποσιωπητικά βρίσκονται πια στις σχέσεις των ανθρώπων.
Ας είναι η σελίδα της ζωής να έχει χαρούμενες εκφράσεις, ρήματα στο παρόν, θέλω και αγαπάω στο εμείς και όχι συνεχείς και ακατάσχετες ανάγκες τονισμένες στο Εγώ, γιατί όταν συμβαίνει αυτό χάνεται η όποια εκτίμηση στον εαυτό σου και στον άλλον.
Είναι και μόνο αρκετό πολλές φορές μέσα στην στιγμή της μοναξιάς σου, να έχεις κοντά σου το κατοικιδιό σου που βλέπει την αξία σου χωρίς να πεις ή τίποτα να του δώσεις. τα δακρυσμένα μάτια σου και να έρχεται κοντά σου χωρίς καν να το ζητήσεις.
Ένα ποντικάκι πιάστηκε στην παγίδα του δίπλα από το τυρί και αφέθηκε ελεύθερο στο κήπο όμως πρωτύτερα ένιωσα μία ευγνωμοσύνη γιατί κάπου διάλεξε να τρυπώσει για να ζήσει.
Το θέμα είναι ότι έρχεται στην ζωή σου, να μην χαλάσει την εικόνα σου, να αλλοιωθεί κάτι μέσα της μέχρι να φύγει. Να μην πάρει ζωή κι στιγμές κλέβοντας τα δικά σου. Να έρθει και να φύγει μέσα σε ισορροπία.
Η γιορτή της ύπαρξης πλημμυρίζει από την αφθονία της ψυχής. Κι όταν δεν υπάρχει να μοιράζεται σε ανιδιοτελείς πληθυντικούς και όχι σε ιδιοτελείς ενικούς.
Η κάθε στιγμή είναι ένα δώρο, μπορεί να ξετυλίγεται από μία αναπνοή στην άλλη ή από ένα φιλί στο άλλο.Γεμίζουμε με θαυμασμό όταν υπάρχει αυτοεκτίμηση.Αν ή ζωή μοιάζει με ένα κομμάτι παζλ, πρέπει να προσέχουμε σε ποιο κομμάτι θα αναζητήσουμε εκείνο που μας λείπει για να συμπληρωθεί .
Επιλέξτε ανθρώπους που γνωρίζουν πως να σας γεμίζουν άυλα δίχως αποκτήματα, με αγάπη δίχως προσδοκίες, με γενναιοδωρία δίχως ανταλλάγματα, με πάθος για ζωή δίχως ενοχές, με αγκαλιές δίχως γρατζουνιές, με μοίρασμα δίχως ζυγαριά και προτού το συνειδητοποιήσετε το παζλ της αυτοεκτίμησης σας, θα βρίσκει τα κομμάτια που του λείπουν. Ίσως και να είναι εκείνα τα παραγκωνισμένα που είχαν τα χρώματα, το μέγεθος και την παρουσία αλλά το βλέμμα που δεν τα κοιτούσε τα στερούσε από ουσία.
Ο θαυμασμός μπορεί να είναι η εικόνα μα η εκτίμηση είναι πάντα το κάδρο. Αν δεν χωράει το ένα μέσα στον άλλο, δεν υπάρχει σχέση, δεν υπάρχει φως, δεν υπάρχει ζωή.
Κωνσταντίνα
