Ίσως να επέλεξα έναν περίεργο τίτλο στα αγγλικά σε αυτό το άρθρο αλλά η επιλογή της φιλίας ή του καλάθι αχρήστων ίσως να είναι πιο ηχηρά κραυγαλέο σε περιγραφή. Ίσως όμως να είναι μία μικρή υπενθύμιση για την επιλογή των διαπροσωπικών σχέσεων στα κοινωνικά μας σύνολα.
Θα είναι δύο μήνες και κάτι που έχω κόψει μαχαίρι κάποιες επαφές με φίλες, επειδή έχω παρατηρήσει ότι πολλοί άνθρωποι, δικοί μου φίλοι και γνωστοί με αφορμή την φιλία, ξερνάνε στον άλλον πληροφορίες που θέλουν να μην τους αφορούν και επειδή δεν μπορούν να τις διαχειστούν ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους και ας έχουν την επιλογή και επικοινωνούν με έναν άνθρωπο που θα τους σηκώσει το τηλέφωνο για να τις πετάξουν από πάνω τους όπως τα αναλώσιμα σε κάδο αχρήστων.
Πόσοι άνθρωποι αρρώστησαν, είχαν ατύχηματα, έφυγαν από την ζωή, απέτυχαν παταγωδώς σε μία προσπαθειά τους, πόσοι χώρισαν, ταξιδεύουν ως νέα με ταχύτητα φωτός και πρέπει κάθε φορά που το ακούς να το σταματάς εκεί και να μην αναπαράγεις την ειδήση και να μην την ανταλλάξεις με κάτι όμορφο δικό σου ως επίλογο, γιατί αποκλείεται να συνεχίσει να συμβαίνει.
Δόξα το Θεό στις συσκευές των κινητών τηλεφωνων υπάρχει η επιλογή μπλοκάρισμα επαφής. Αφού η τεχνολογία μίλησε πρώτη εμείς γιατί να συνεχίζουμε να μιλάμε με αρνητικούς και τοξικούς ανθρώπους;
Προσωπικά είμαι από τους ανθρώπους που έχω την αξιοπρέπεια μου, δεν επιθυμώ κανένας να επωμίζεται τους προβληματισμούς μου πλην του ιστολογίου ή των θεατρικών μου έργων που οι θεατές όμως θα δουν την κάθαρση στο τέλος. Από μικρούλα είχα ένα μικρό ημερολόγιο ως φίλο, μάρτυρα των πιο ασυνήθιστων στιγμών μου και τα κατέγραφα όλα μέσα στις σελίδες του. Πολλά από αυτά εξελίχθηκαν σε χαρακτήρες στα θεατρικά μου έργα και άλλα έγιναν θεραπείες αποκατάστασης τραυμάτων που τότε δεν ήξερα την προοπτική τους.
Και όμως επωμίζομαι εκείνον που δεν τον ενδιαφέρει η ζωή μου, τα ταξίδια μου, οι σπουδές μου, τα ενδιαφέροντα μου αλλά θέλει να κολλήσει μία κακή στιγμή του μέσα σε κάποια όμορφη ή απλά κανονική δική μου για να μην νιώθει μοναξιά μες τις λανθασμένες επιλογές του. Θέλει δανεικά από εμένα που δεν θα επιστραφούν ποτέ. Συμβουλές τέτοιοι άνθρωποι δεν θα ζητήσουν από εμένα, είτε γιατί οι επιλογές μου δεν τους αφορούν είτε γιατί δεν μπορούν να δεχτούν το θάρρος της επικοδομητικής κριτικής στο πρόβλημα που τους απασχολεί.
Μα ποιό απ’όλα τα προβλήματα;
Συνήθως προτείνω διαλογισμό ή μία σαμάνική θεραπεία και κάπου εκεί το τηλέφωνο μου κλείνει από τον άλλον προς χάριν μίας ανόητης δικαιολογίας γνώριμης αντίστασης ή άρνησης αντιμετώπισης.
Κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να αφήσουν πίσω το παλιό που τους πλήγωσε, για το καινούργιο που θα τους αλλάξει, θα τους μεταμορφώσει και θα τους εξυψώσει πολύ περισσότερο απ’ότι ζουνε τώρα. Μα όταν δουν την αλλαγή σου καίγονται να μάθουν το γιατί χωρίς σαφώς να τους ενδιαφέρει το πως…Ας δαιμονίζονται χωρίς να το γνωρίζουν.
Γιατί είναι αυτοί οι άνθρωποι που θέλουν να περνάνε πάντα καλά και θέλουν να νομίζεις ότι υποφέρουν για να τους βοηθήσεις. Που δεν χάνουν εξόδους για φαγοπότι, για μπάνια στην θάλασσα, για σινεμά που δεν λένε όχι σε τίποτα και κανέναν και ας σερβίρουν το αντίθετο και αφου προσφέρεις ότι μπορείς εν αρχή μετά νιώθεις λίγος και άδειος αφού αυτή είναι και η αρχίκη τους πρόθεση. Να σε φέρουν στα νέρα της τρικυμίας για έναν ομαδικό πνιγμό.
Και ύστερα που αναρωτιέσαι τα βάθη και τις αξίες της φιλίας ή της κακοηθής χρήσης της προκύπτουν τα παρακάτω ερωτήματα:
Γιατί να είμαστε αποκομμένοι από τον εαυτό μας και να νομίζουμε ότι ένα like στο facebook ή στο instagram αποτελεί μοναδική πρόκληση στη ζωή;
Γιατί να φλυαρούμε στο chat με αγνώστους ή γνωστούς και να νομίζουμε ότι βρήκαμε την αδερφή ψυχή μας;
Γιατί να προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με ανθρώπους που οι λέξεις μας είναι κωδικοποιημένες σε συμφέρον στο μυαλό τους;
Γιατί να περιτριγιριζόμαστε από ιδιοτελείς ανθρώπους που είμαστε για εκείνους το σκαλί, στην σκάλα της ματαιοδοξίας τους;
Γιατί να νιώθουμε φτωχοί μέσα στις πιο πλούσιες από συναισθήματα στιγμές;
Γιατί να μιλάμε με χαρά και ενθουσιασμό σε ανθρώπους που χασμουριούνται μπροστά μας ή στην άλλη άκρη της γραμμής και δεν συμμερίζονται την χαρά μας;
Γιατί να συνδιαλεγόμαστε με πλάσματα που έχουν στο πίσω μέρος της γλώσσας τους το κακό σε ότι καλό συμβαίνει;
Γιατί να αποδίδουμε θεϊκές ιδιότητες σε έναν άνθρωπο που δεν βλέπει το ίδιο και στο προσωπό μας και να του παραχωρούμε τόσο χώρο μέσα στη ζωή μας μέχρι την κατάχρηση της φιλοξενίας;
Γιατί ενώ νιώθουμε κρίκοι μίας συλλογίκης αλυσίδας και θέλουμε να βοηθάμε και να προσφέρουμε είμαστε απλά αναλώσιμοι στην ζωή του άλλου δίχως να το γνωρίζουμε και να έχουμε προσδοκίες για το αντίθετο;
Γιατί κοιτάζουμε το ειδωλό μας στο καθρέφτη και ούτε μία τρυφερή φράση δεν βγαίνει από τα χείλη μας για τον εαυτό μας παρα μόνο επίκριση για τα λίγα κιλά που πήραμε; Μήπως γιατί φοβόμαστε να εκφρασουμε κάτι θετικό για την εικόνα μας; Μήπως γιατί δεν θέλουμε να εκτεθούμε; Μήπως γιατί δεν έχουμε μάθει πως να αφεθούμε;
Όπως βάζουμε στην βαλίτσα μας τα όμορφα κομμάτια ρούχων που θα φορέσουμε στις διακοπές μας έτσι πρέπει να βάλουμε μες την ζωή μας τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές που θα μας κάνουν να νιώθουμε καλά για τον εαυτό μας. ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΥΣ!!!
Υπάρχει μία θέση για όλους εκεί που συχνάζουν οι λίγοι. Βρείτε το δικό σας μέρος στην ανάκτηση της πληρότητας και της ευτυχίας!!!