Ότι κρατάω στα χέρια μου, είναι ένα βιβλίο που ήθελα τόσο να γραφτεί και άλλο τόσο να διαβάσω. Πρόκειται για την αυτοβιογραφία του Γιώργου Νταλάρα δια χειρός του δημοσιογράφου Θανάση Λάλα.
“Και το καλοκαίρι κρυώνω” είναι ο ρεαλιστικός του τίτλος και κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ.
Πρόκειται για μία εμπνευσμένη και δημιουργική προσπάθεια καταγραφής των στιγμών της ζωής και της καριέρας του Γιώργου Νταλάρα. Σε μορφή διαλόγου από αποσπάσματα συνεντεύξεων ανάμεσα στον δημοσιογράφο και τον τραγουδιστή, που προσωπικά είναι πολύ ευρυματικός ως τρόπος εκμαιεύσης των γεγονότων, μίας κα κλείνει τα όποια στόματα κακεντρεχών ότι δεν πρόκειται για αυτοβιογραφία αλλά αγιογραφία της ζωής του Γιώργου Νταλάρα. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες της εισαγωγής του βιβλίου, ο συγγραφέας αναφέρει τις αρετές αλλά και τα μελανά σημεία της προσωπικότητας του ερμηνευτή.
Άκρως ενδιαφέρον, αποτελεί ο τρόπος παρουσίασης των αποσπασμάτων του διαλόγου μεταξύ των δύο προσώπων, μιας και δεν έχουν χρονική σειρά, και έτσι ο αναγνώστης ανατρέχει στο στιγμιότυπο της αρεσκείας του.
Διαβάζοντας κάθε ενότητα με τον τρόπο που είναι τυπωμένη, έκανα μικρά διαλείμματα-αν και διαβάζεται μονορούφι- για να συνδέσω μνήμες του Γιώργου Νταλάρα και έκλεινα τα μάτια μου για να ανακαλέσω στίχους και μελωδίες των τραγουδιών και να ζωντανέψω την όμορφη αφήγηση. Ήχος, στίχος και εικόνα ήταν παρούσες αισθήσεις στην δική μου ανάγνωση.
Αναρωτιόμουν αν ένα βιβλίο 400 και κάτι σελίδων είναι λίγο ή πολύ για να χωρέσει 50 χρόνια ελληνικού τραγουδιού, μια ζωή σαν μυθιστόρημα για το Γιώργο Νταλάρα, αφού εμπεριέχει 121 αυτογραφικά διηγήματα, 18 προσωπικές του λίστες όπως προκύπτουν από την εκ βαθέων συζήτηση του μουσικού-τραγουδιστή με τον δημοσιογράφο.
Συνεχώς σημείωνα όμορφα αποσπάσματα που μου τράβηξαν την προσοχή αλλά και το ενδιαφέρον για την ιστορία του, τις παιδικές του μνήμες, τις απόψεις του Γιώργου Νταλάρα.
Πώς ξεχωρίζει κανείς το ταλέντο;
Ξεχωριζει από το πάθος και το αποτέλεσμα. Δεν φτάνει το πάθος, χρειάζεται να γίνει κάτι το πάθος. Συχνά μπερδευόμαστε… Βλέπουμε ένα πάθος και νομίζουμε ότι αυτό φτάνει. Το ταλέντο είναι η ικανότητα να κάνεις κάτι το πάθος σου,αλλιώς λιώνεις μέσα στο πάθος σου. Πολλοί άνθρωποι λιώνουν μέσα στα πάθη.
Ένα βιβλίο αρωγός που ξεδιπλώνει ευαίσθητες πτυχές της ιδιοσυγκρασίας του, ρόλους μα και όλους τους τίτλους που τον ακολουθούν στον μισό αιώνα της μουσικής του παρουσίας στο τραγούδι. Πολλά αποσπάσματα φέρνουν συγκίνηση στα μάτια, καταφέρνοντας να αποδομήσουν πολλούς εύκολους τρόπους να μαυρίσουν την εικόνα του από κακοπροαίρετες πηγές και κριτικές προς το κόσμο.
Διαβάζοντας πολλές σελίδες κατάφερα να επικεντρωθώ σε εκείνο το μικρό αγόρι, που σαν μικρός μετανάστης άλλαζε σπίτια, γειτονιές, σχολεία λόγω της οικονομικής κατάστασης των γονιών του, την αγάπη του και για τους δύο γονείς του, την συντριβή του για την απώλεια του αδερφού του, φέρνοντας τον στα μάτια μου ως έναν άνθρωπο της διπλανής πόρτας, έναν επαναστάτη της γενιάς μα και της εποχής του, ένα αγρίμι όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του. Συστήνεται σαν έναν άνθρωπο με αξίες που δεν διαπραγματεύτηκε ποτέ στις αντιξόοτητες της ζωής, στα εφήμερα σουξέ του καλλιτεχνικού στερεώματος και βγήκε νικητής στο πέρασμα του χρόνου.
Ξεφυλλίζοντας τις όμορφες, σημαδιακές του συνεργασίες μέσα από εικονιζόμενες στιγμές, αγγίζεις δάκρυα, παράπονα και γίνεσαι μάρτυρας του δικού του κόσμου. Τη βελούδινη χροιά της φωνής του, που έδωσαν ηχόχρωμα σε όποιο στίχο και μελωδία άγγιξε. Δεν είναι μόνο τα τραγούδια που ερμήνευσε με πάθος και ταλέντο και ταυτίζονται ο αισθήσεις του αναγνώστη με του Γιώργου Νταλάρα μέσα από την αυτοβιογραφία του σαν κοινές συντεταγμένες βίου και πόνου.
Νιώθω ευγνωμοσύνη για όλους τους δημιουργούς που του εμπνεύστηκαν το μουσικό τους έργο και έφεραν τον Γιώργο Νταλάρα μέσω της δισκογραφίας, στην ζωή μας μα και στη δική μου μέσω των γονιών μου, αφού ζωγράφισε τις πρώτες μου μνήμες ευαισθητοποίησης στην ελληνική μουσική. Αγκάλιασε η φωνή του τα δικά μας πάθη και συναισθήματα, ξύπνησε αναμνήσεις εποχής, ησύχασε κοινούς φόβους. Ήρθε η μουσική που πλαισίωσε την χροιά της δικής του ευαισθησίας που γρατζούνισαν, σαν πένα τις χορδές της ψυχής μας. Αν κάτι με ξένισε,μέσα στην θάλασσα των πληροφοριών, είναι η παρήχηση κάποιων αποσπασμάτων που θα μπορούσαν να είχαν μοιραστεί σε λιγότερες σελίδες.
Νιώθω πως ο Γιώργος Νταλάρας, πάρ’όλους τους ισχυρισμούς του ότι θα αποσυρθεί από το τραγούδι αν και το μέταλλο της φωνής του έχει πολλά ακόμα τραγούδια να ερμηνεύσει, αλλά και τόσα να προσφέρει στην μουσική και τις αισθήσεις μας, μέσω των νέων δημιουργών που ξέρει να ξεχωρίζει, βλέποντας την όαση του του ταλέντου τους, στην έρημο της δισκογραφίας. Μα και αν αυτό το βιβλίο, με το φως, την αλήθεια του και το σκοτάδι τις μετέπειτα ζωής του, άλλο δεν το ακολουθήσει, αφήνω ως επίλογο το παρακάτω απόσπασμα:
Ναι καθάρισα νωρίς, επειδή κατάλαβα ότι η περιέργεια δεν σκοτώνει πάντα την γάτα… μπορεί να γίνει και όχημα… . Σε πάει και δεν σταματάει.Κατάλαβα λοιπόν νωρίς-νωρίς ότι το τέλος είναι στιγμή, μία στιγμή που σε βρίσκει αυτή. Έτσι καθάρισα και με το φόβο του τέλους. Έκανα το φόβο μου μαγικό χαλί και συνέχισα το ταξίδι. Τα δύσκολα δεν με φόβιζαν πια.
Καλή Ανάγνωση
Κωνσταντίνα Δήμου
-
Η παρουσίαση του βιβλίου του Θανάση Λάλα Και το καλοκαίρι κρυώνω, θά λάβει χώρα, απόψε, 21 Δεκεμβρίου στις 19:00 στην στοά του βιβλίου, Πεσματζόγλου 5. Αναμεσά τους εκλεκτοί καλεσμένοι.
