Την Κυριακή 20 Οκτωβρίου παρευρέθηκα σε έναν όμορφο τεχνοχώρο στου ψυρρή, στο θέατρο θησείο,ένα θέατρο για τις τέχνες, να δω την παράσταση του θεατρικού έργου, ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν, του Μπέρτολτ Μπρέχτ που συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη και ενθουσιάστηκα όχι μόνο με τις ερμηνείες των ηθοποιών αλλά και την καλλιτεχνική επιμέλεια της παράστασης και την υψηλή της αισθητική.
Μολονότι αγαπάω το θεάτρο τόσο σε εικαστική προσέγγιση όσο και σε δραματουργικό περιεχόμενο, το εν λόγω θεατρικό έργο δεν το είχα διαβάσει όπως την Εβραία και τον κύκλο με την κιμωλία του ιδίου συγγραφέα. Ωστόσο, ηταν τόσο προσαρμοσμένο πάνω στο παρόν της ανθρωπότητας που με έπιασε ρίγος για την επικαιρότητα του. Καθ’όλη την διάρκεια της παράστασης που είχε τόσο ρυθμό, κίνηση, δραματουργική ένταση, η φαντασία μου προσπαθούσε να αιχμαλωτίσει στιγμές και καταστάσεις του συγγραφέα, και αναρωτιόμουν ποια να ήταν τα γεγονότα και οι σχέσεις που συντέλεσαν στην συγγραφή του και ταξιδεύοντας προς τη στιγμή του παρόντος, να βυθίζομαι στην απόλυτη ταύτιση των δύο κεντρικών χαρακτήρων Σεν Τε- Σουί Τα, ερμηνευμένοι από την Πέγκυ Τρικαλιώτη σε εναλλαγή. Ο ένας χαρακτήρας της Σεν Τε να γίνεται ο alter ego του άλλου, ο καλός και ο αδάης να αντικαθίστανται από τον σκληρό και ακριβοδίκαιο χαρακτήρα του Σουί Τα στο πρόσωπο αυτού του πλάσματος, ενός αιώνιου παιδιού που δεν χάνει στιγμή από την ζωντάνια της, το χιούμορ, την εκφραστικότητα της πάνω στην σκηνή.
Την Πέγκυ Τρικαλιώτη την γνωρίζω αρκετά χρόνια μα την θαυμάζω περισσότερα για αυτήν την ανεξάντλητη πηγή ενέργειας και υποκριτικού ταλέντου που την χαρακτηρίζουν. Δεν έχω χάσει καμμία από τις παραστάσεις της στο παρελθόν. Έχει εμμονή με κάθε ρόλο που ενσαρκώνει που μετά από κάθε παράσταση νιώθει στοιχειωμένη από τον κάθε χαρακτήρα που ενσαρκώνει. Και όμως στο πέρας της κάθε μίας, κατεβαίνει να σε υποδεχτεί στο φουαγιέ με την παιδικότητα και το ειλικρινές της χαμόγελο. Σε αυτό το έργο δεν προσπάθησε να απαγκιστρωθεί από το ρόλο της καλοσύνης αφού την χαρακτηρίζει και ως άνθρωπο. Πολλές φορές σκέφτομαι, αν δεν ερμήνευε εκείνη τον εκάστοτε ρόλο που μόλις αποθεώθηκε στο βλέμμα του κοινού, ποιος θα μπορούσε να την αντικαταστήσει;
Το ουδείς αναντικατάστατος δεν ισχύει σε όλα…
Η παράσταση είχε εξίσου συναρπαστικές ερμηνείες όπως του Νίκου Πουρσανίδη που ερωτεύτηκα την σκηνική του παρουσία αλλά και τις θορυβώδεις σιωπές μέσα στην ερμηνεία του, καθ’όλή την διάρκεια της συναισθηματικής έντασης από όλους τους συντελεστές επί σκηνής. Το βλέμμα του υπαγόρευε κάθε φράση πίσω από το κείμενο και την χημεία του με την Πέγκυ Τρικαλιώτη επί σκηνής.
Ξεχώρισα την Ηρώ Μουκίου σε έναν πολύ χαρακτηριστικό ρόλο που απογείωνε το ταμπεραμέντο της και την λάμψη της. Τον Κώστα Κάππα με την ευλυγισία του και την χοροκινητική του ικανότητα επί σκηνής στο ρόλο του κουρέα και το εύστοχο χιούμορ όλων των χαρακτήρων σε μίνιμαλ τόνους . Τους αξιόλογους ηθοποιούς, Γεράσιμο Σκαφιδά, Μπέτυ Αποστόλου, Γιάννη Καλατζόπουλο, Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο, Ηλέκτρα Σαρρή που ερμήνευαν ακόμα και με τα δάχτυλά τους όχι μόνο την μουσική, μα και την παρουσία της βροχής και του έντονου ενθουσιασμού καθ’όλη την διάρκεια της παράστασης.
Η μουσική έκπληξη ήρθε από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου που έντυσε με την σύνθεση του το αξιόλογο κείμενο υπό την δραματουργική επεξεργασία της Μαριλένας Παναγιωτοπούλου και του έδινε εκείνο το γλυκό ρυθμό, το όμορφο ύφος που το κείμενο ήθελε να περάσει στο κοινό. Ο από μηχανής Θεός σε τριανδρία λειτούργησε και σε αυτό το δράμα που μέσα από την μουσική και το χορό κορυφώθηκε το μήνυμα του έργου.
«Πως μπορείς να είσαι καλός όταν όλα γύρω σου είναι τόσο ακριβά;»
Σεν ΤεΔιαβάζοντας το κείμενο του Μπρέχτ λίγες μέρες μετά, με χαροποίησε η σκηνοθετική προσέγγιση του Νικορέστη Χανιωτάκη και η ελευθερία της απόδοσης όλων των χαρακτήρων που το 1939 που γράφτηκε ο Καλός Άνθρωπος του Σετσουάν μπορεί να έπειθε ο ρόλος του νερουλά αλλά ακόμα και σήμερα το κοινό θα δίψαγε για την ερμηνευτική του παρουσία στο σανίδι. Ο ευρυματικός τρόπος να εισάγει τον πρόλογο και τον επίλογο με την μορφή stand up comedy σε αφηγηματικό πλαίσιο. Και όποτε επιχειρήσω να το ξαναδιαβάσω η Σεν Τε και ο Σουί Τα θα έχουν την γλυκύτητα της Πέγκυς Τρικαλιώτη. Την εύθραστη φωνή του διπλού χαρακτήρα σε έναν κόσμο ραγισμένο από συναισθηματικές ανισορροπίες προς εύρεση και αναζήτηση της αναγνώρισης της ευαισθησίας του.
Η ώρα πέρασε ευχάριστα μέσα στο χώρο της συλλογικής καρδιάς και ευαισθησίας ως ύστατη ανάγκη στην εποχή που ζούμε και μέσα στις επόμενες ημέρες προσπαθούσα να βγάλω από μέσα μου και άλλη δόση καλοσύνης.Πραγματικά μου είχε λείψει να δω μία παράσταση με χαρά και θετική σκέψη και όχι φόβο και τρόμο στην ελεύθερη απόδοση, δια ελέου και φόβου που κυριαρχεί στην κάθε θεατρική σκηνη σήμερα.
Πολλά τα ερωτήματα που γεννήθηκαν εντός μου μετά το πέρας της παράστασης…
Πως γίνεται μία στιγμή συγραφικής αδυναμίας να εξελίσσεται σε διαχρονική συγκυρία;
Άραγε η καλοσύνη έχει το άλλο της μισό σε έναν απάνθρωπο κόσμο και ποιος μπορεί να την χωρέσει δίχως να νιώθει ενοχές της διαφορετικότητας του;
Μην την χάσετε. Λίγες ακόμη παραστάσεις έχουν απομείνει….
ΘΗΣΕΙΟΝ, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ»
Τουρναβίτου 7, Αθήνα (Ψυρρή)
Κάθε Παρασκευή- Σάββατο- Κυριακή 21:00 μέχρι τις 10 Νοεμβρίου 2019
Διάρκεια 120′
Κωνσταντίνα
