Εν αρχή, κοιτάς με το βλέμμα σου ένα άλλο βλέμμα και βυθιζέσαι στο άπειρο μίας άγνωστης εποχής που θα σε αλλάξει θες δεν θες. Όταν κοιτάζεις με την καρδιά ένα άλλο βλέμμα, ανήκεις ξαφνικά στον ουρανό που σε έστειλε στη γη να μεγαλώσεις.
Και ποιός δεν μεγαλώνει όταν ταρακουνηθεί;
Όταν η παρουσία του άλλου ανθρώπου κάπου εκεί από την δική σου αναπνοή έρχεται να γαργαλήσει τα χείλη για να τα βοηθήσει να τραγουδήσουν το τραγούδι της αγάπης.Καθένας έχει το δικό του. Με μία συγκεκριμένη μελωδία. Γυμνή αρχικά και μόνη της και στο σώμα ενός ανθρώπου αναζητάει περιεχόμενο. Μία εμπειρία.Έστω ένα στίχο λίγο πιο πάνω από την ακτή του συναισθήματος.
Και όταν αιχμαλωτίζεις την ψυχή σου στο βλέμμα κάποιού άλλου από όμοιος στο βλέμμα του Θεού γίνεσαι διαφορετικός.Ξαφνικά σε νοιάζουν τα πάντα μα δεν σε αφορά τίποτα αφού δεν μπορεί να σε αγγίξει. Από που να πιαστεί η συνήθεια και να σε κάνει σκλάβο της;
Έχεις ήδη φύγει σαν πουλί που βλέπει σε κάποιο άλλο το ενδεχόμενο δημιουργίας μίας φωλιάς. Κάτι που να μην μοιάζει με την δική του που τον φιλοξένησε αφού ξαφνικά μεγάλωσε πολύ.
Μα έτσι όμορφα και ανέμελα κανένα πουλί δεν πρέπει να παραδίδει τα φτερά του στον άνεμο με την πρώτη ευκαιρία. Μία δύναμη πρέπει να τον κρατήσει πριν το πετάξει μακριά, στου παρελθόντος του τυφώνες.
Κανένα πλάσμα δεν είναι ίδιο με το άλλο αν δεν επιλέξει να διαφοροποιηθεί μέσω της αγάπης.
Κοίτα, όταν ερωτεύεσαι αποκτάς διπλά φτερά στο σώμα σου. Αυτά που θα χαρίσεις στον άλλον γιατί ο έρωτας είναι μία πράξη γεναιοδωρίας. Και τα άλλα που πρέπει αμέσως να φορέσεις προτού παρασυρθείς από το άνεμο της προσδοκίας και ριχτείς στο γκρεμό της αδιαφορίας.
Το θέμα είναι τί είσαι εσύ και τι είναι ο άλλος. Γιατί αν ελπίζεις πως θα χωρέσει το δώρο των φτερών σου σε κάποιον που δεν έμαθε ποτέ του να πετάει παρά μονάχα να έρπεται εκλιπαρώντας για αγάπη μέσω της συμπόνοιας, θα χάσεις έδαφος από τον ουρανό που έταξες στον εαυτό σου ότι θα τον ταξιδέψεις. Μα πέφτοντας συνέχεια κερδίζεις ύψος στην αυτολύπηση και αγκιστρώνεαι από το φόβο.
Και είναι ο άλλος πλάσμα σημαντικό μόνο μες τα δικά σου μάτια και όχι στα δικά του, ακόμη και αν φτερά του φόρεσες με πόσους ασκούς του αιόλου θα τον παρακινήσεις να πετάξει; Το αληθινό φτερούγισμα ξεκινάει όταν αφήνεις πίσω τη φωλιά σου για να οχυρώσεις μία άλλη σε κάποια ανατολή.
Μέχρι να σου συμβεί, πρέπει να ανακαλύψεις τα δικά σου τα φτερά που θα σε μάθουν να πετάς μέσα στο ύψος των ματιών σου, στον καθαρό ουρανό της θελησης σου. Δίχως κίνητρο γιατί ειναι βάρος σαν τσιμέντο που υψώνει μόνο τη υπερηφάνεια σου.Δεν έχουν μάθει όλοι να πετάνε όταν τον εαυτό τους δεν αγάπανε για να το δουνε να αλλάζει, να μεταμορφώνεται, να μην αφήνει τη ζώνη άνεσης του με την δικαιολογία ότι δεν στενεύουν τα όρια της. Αν δεν επεκτείνεσαι πως θα μεγαλώσεις;
Ίσως γι’αυτό….
Ερωτεύσου…
Εμπιστεύσου…
Ανυψώσου…
Για να συναναντήσεις τον εσωτερικό σου αετό και να ταξιδέψεις προς την ανατολή της απελευθέρωσης σου!Το βλέμμα του θάρρους σου περιμένει να συνταξιδέψετε μαζί.
