Είδα την θεατρική παράσταση Ουρανία του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, (το στιχουργό φαινόμενο των επιτυχιών της Νατάσσας Μποφίλιου) σε μορφή μονολόγου με την ερμηνεία της Δανάης Μπάρκα, και τη σκηνοθετική προσέγγιση του Γιώργου Σουλεϊμάν στο θέατρο 104 στο Γκάζι τις προάλλες. Σε ένα χώρο κατάμεστο από κοσμο που ήταν η πρώτη φορά που είδα να ξεχειλίζει από το πλήθος και έλεγα ότι το έργο θα είναι θρίαμβος. Ανέκαθεν η προσδοκία είναι εγωιστικό συναίσθημα τόσο για εσένα που το σκέφτεσαι όσο για εκείνον που θέλει να στο προκαλεί με τα λεγόμενα της διαφημιστικής επανάληψης μέσω των οπαδών του.
Όσο και να ήταν συγκλονιστική η ερμηνεία της Δανάης Μπάρκα, της κόρης της Βίκης Σταυροπούλου, που μου έδωσε την χαρά να βλέπω το πληθωρικό ταλέντο της μητέρας της στην ίδια, επι σκηνής στο ρόλο της Ουρανίας, μίας ηρωίδας που βρίσκεται κλεισμένη μέσα στο δωματιό της με μόνη παρηγοριά τις αναμνήσεις της, έναν έρωτα, από μηχανής Θεό που περιμένει να την σώσει από την μοναξιά της, περίμενα μία διαδραστική προσεγγιση και μία κάθαρση.
Μα τελικά δεν πέταξα στα Ουράνια.
Είδα ένα πλάσμα, ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας, θύμα της εφηβείας της να εξωτερικεύει συναισθήματα μίας ήσυχης και αδιάφορης ζωής στο φακό μίας κάμερας μέσα στο παιδικό της δωμάτιο αφορμής δωθείσης της απουσίας της μητέρας της για τις επόμενες δύο ώρες και του πατέρα της για 20 ολόκληρα χρόνια και ένα βλέμμα που θέλει να την προσέξει.
Αν έκλεινα τα μάτια μου για να απορροφήσω το κείμενο του συγγραφέα ή αν κοβόταν το ρεύμα ξαφνικά η ηρωίδα δεν θα υπήρχε στη σκηνή. Ήταν όλη κι όλη κάποια πλάνα, ένα όνειρο να γίνει τραγουδίστρια που δεν του έδωσε καμμία ευκαιρία. Ένας χαρακτήρας που γεννήθηκε και δεν γνώρισε ανάσταση επι σκηνής.
Είναι η πρώτη συγγραφική απόπειρα του συγγραφέα πλήν των τόσων στίχων που έγραψε για την Νατάσσα Μποφίλιου μαζί με ένα καινούργιο στίχο για τις ανάγκες του έργου, με τίτλο στην επόμενη ζωή και μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη για να ερμηνευτεί από τα χείλη της πρωταγωνίστριας και ένιωσα ότι χτίστηκε η δράση γύρω από το στίχο και μέσα στην τραγική δραματουργική κορύφωση ήταν το μόνο ελπιδοφόρο μήνυμα.
Το κείμενο ήταν μία φωσφορίζουσα απόχρωση και ένας μεγεθυντικός φακός σε ημερολόγιο ενός κοριτσιού στην εποχή της κρίσης.
Όταν βλέπω μία θεατρική παράσταση, στα τόσα χρόνια των σπουδών μου στο θέατρο, δραπετεύω από το κείμενο και αφήνω την κάθε λέξη να με οδηγήσει στην ψυχή του δημιουργού, γιατί εκείνος πάνω απ’όλα θέλει να συνταξιδέψουμε πίσω στο χωροχρόνο. Να δω τα παιδικά του χρόνια, την ευαισθησία του, τον εσωτερικό του κόσμο και να γιατρευτώ μέσα από την δική του κάθαρση. Γιατί η συγκινησή μου είναι και δική του και αντιστρόφως. Όταν έχεις πετάξει όμως στο παρελθόν μέσα από το ταξίδι του στίχου για τις μέρες του φωτός γιατί πρέπει να γκρεμοτσακιστείς μέσα στο σκοτάδι όταν δεν υπάρχει καμμία χαραμάδα να το φέρει στη ψυχή σου;
Γιατί τα πρόσωπα που το ταλέντο τους είναι μία απόχη που αιχμαλωτίζει το φως της δημοσιότητας μα και το παλμό του κόσμου στις απογοητεύσεις και τις θλιβερές στιγμές, δεν διαλέγουν ένα φινάλε που να απελευθερώνει το θεατή από τα δικά του πρόβληματα;
Γιατί ένα δελτίο ειδήσεων να επισκέπτεται συχνά πυκνά το βάθρο μίας σκηνής αντί να παραμένει μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός καθιστικού;
Γιατί να βλέπω το Μεγαλο Αδερφό μέσα από ένα κινηματογραφικό φακό σαν Χάρο να πανηγυρίζει που αιχμαλωτίζει στο δοκάρι του τις καρδιές ερωτοχτυπημένων κοριτσιών που δεν έχουν ανταπόκριση στα ζητήματα καρδιάς;
Δεν είδα χαρακτήρα. Είδα μία καθημερινότητα απόγνωσης και θλίψης.
Σε ένα έργο δεν παίζει μόνο ένας χαρακτήρας που δεν του έδωσες ελπίδα να θεραπευτεί. Ένας χαρακτήρας είναι η ζυγαριά του πλήθους που μοιράζεται μία δική σου στιγμή.Κοιτάζει την απόγνωση του και θυμάται πάλι την δική του. Σαν πάζλ κομματιών ένα έργο, θυμίζει κάποιο κομματι σου και ο ηθοποιός το ανασύρει για να ταυτιστείς ή να αποταυτιστείς. Μα ανυποψίαστος πολλές φορές ότι πονάς, καταφέρνεις καλύτερα να το θεραπεύσεις αντί να κρύβεσαι πίσω από αυτό και να γράφεις για το πόνο και το τραύμα του.
Γιατί ένας άνθρωπος που σπούδασε θέατρο, δανείζει το στίχο του σε μιούζικαλ, μοιράζει την ψυχή του μέσα σε απώλεια και από το κόστος της παραγωγής αποκυρήσσει τις ατέλειες των ηθοποιών για έρευνα και μελέτη;
Και δεν είναι καν εκεί ο ίδιος, ορατά να γίνει μάρτυρας της γνώμης σου μέτα το τέλος της παράστασης;
Η μη εμφάνιση ακυρώνει την υπογραφή του δημιουργού όποια και αν είναι η δραματουργική διαδρομή.
Ίσως το άρθρο είναι και η μόνη αρνητική κριτική στις τόσες διθυραμβικές λόγω δημοσίων σχέσεων αλλά νιώθω καλά με τον εαυτό μου που καταθετω την θάρρος της γνώμης μου και δεν την κρύβω μέσα στο πρόγραμμα του έργου ή πίσω από ένα υποκριτικό χαμόγελο που πρέπει να μην αλλοιωθεί στο χειροκρότημα.
Ίσως άν έμενα στο καναπέ μου, κατέβαζα το τραγούδι της παράστασης στο itunes, να είχα λίγο καλύτερη διάθεση και να οραματιζόμουν πιο χαρμόσυνη πλοκή στην ιστορία.
Στη διαδρομή της απομυθοποίησης πάντα διπλά πονάω.