Δεν το χωράει ο νους μου αυτό που συμβαίνει με τις άκαρδες μητέρες αυτή την εποχή. Αν έβαζα εισαγωγικά θα ήταν στο μητέρες. Μα η πρώτη λέξη καταργεί την δεύτερη έτσι και αλλιώς.Τρία περιστατικά όπλισαν το χέρι μου στην σκανδάλη του πληκτρολογίου. Γιατί μόνο να γράψεις μπορείς. Να σκεφτείς τι;
Ότι υπάρχουν ανάμεσα μας “άνθρωποι” που γεννούν παιδιά, στη μπανιέρα του σπιτιού τους, δίχως φωνές, κραυγές, σαν να βγάζεις δόντι που λίγο θα ενοχληθείς, αλλά το πρήξιμο στο μάγουλο θα σου θυμίζει ελάχιστα την εμπειρία. Αλλά φτιασιδώνουν τις φουσκωμένες κοιλιές με μανδύες από ψέμματα.
Να βγάζεις δόντι και να το πετάς σε ένα καλάθι αχρήστων μέσα στο μπάνιο πολύ συχνά συμβαίνει. Μα τις παλιές εποχές τα δόντια τα φυλάγανε σε ένα μέρος και έρχοταν ο Άγιος και το έπαιρνε και άφηνε ως αντάλλαγμα κάποιο κέρμα ή ένα δώρο.Είναι ένα ενθύμιο. Μα σίγουρα κάτι που σε συνδέει, θες δεν θες με μία ρίζα.
Τα μωρά που τα σκοτώνουν έτσι, ο ομφαλιός λώρος τους τα συνέδεε με τι; Με μία μάνα, με κάποια έλλειψη ηθικής και ευθύνης; Δεν θέλω να σκέφτομαι με τι.
Μα να “δίνεις ζωή” σε ένα παιδί, έστω για λίγα δευτερόλεπτα και από την μία να το φιμώνεις με γάζες μέχρι το λάρυγγα του για να προκαλέσεις ασφυξία και να το πετάς με την ίδια άδεια καρδιά σε ένα κάδο σκουπιδιών στη Πετρούπολη. Ή να δίνεις την ψευδαίσθηση ζωής, και να το αφήνεις να αναπνεύσει έστω 5 μέρες και μετά να το πετάς από το μπαλκόνι του σπιτιού προφασιζόμενη μαζί με την στήριξη της δικαιοσύνης της τσακισμένης κοινωνίας ότι πάσχεις από επιλόχειο κατάθλιψη και να αθωώνεσαι παμψηφεί και αν δεν πετύχει ακόμα αυτή η κατρακύλα της ανευθυνότητας να το τυλίγεις σε μία σακούλα και να το πετάς σαν χαρτάκι από τσίχλα από το φεγγίτη του σπιτιού.
Φτάνεις στο τέλος να πιστεύεις πως όσες γυναίκες γεννάνε τα παιδιά τους στο σπίτι τους ή στο μαιευτήριο και τολμούν να τα μεγαλώσουν δεν είναι μόνο εγκληματίες μα επικινδύνες στην ανθρώπινη αλυσίδα της φροντίδας και της συμπόνοιας.
Δεν θέλω άλλα περιστατικά.
Δεν θέλω άλλες δικαιολογίες.
Καμμία κοινωνία δεν υποχρεώνει μία γυναίκα να κοιμάται και να ξυπνάει με το βιολογικό της ρολόι ενεργοποιημένο για να γίνει μητέρα και να φέρνει στο κόσμο ένα παιδί, μα όταν αυτό συμβεί και πλέον δεν το επιθυμεί σίγουρα κλείνει τα μάτια και τα αυτιά της στην αυστηρή νομοθεσία της υιοθεσίας μα και της αναδοχής του παιδιού σε μία οικογένεια που θα το μεγαλώσει μα και θα το αγαπήσει.
Υπήρχαν άνθρωποι κάποτε που μέσα στους 9 μήνες μιας εγκυμοσύνης που από επιθυμητή μπορούσε να γίνει ανεπιθυμήτη, μα είχαν το θάρρος να βάλουν το μωρό σκεπασμένο σε ένα καλάθι, με ρούχα, πάνες ή χωρίς και να το αφήσουν στη πόρτα ενός σπιτιού, χτυπώντας απλά ένα κουδούνι.
Τώρα όμως έχουμε εξελιχθεί. Τώρα παίρνουμε ψαλίδια και μαχαίρια, κόβουμε ομφάλιο λώρο και πετάμε το παιδί μας σαν χαμένη ευκαιρία στο κενό ανάμεσα συρμού και Καιάδα.
Αλήθεια είμαι σκληρή;
Η κοινωνία θα έπρεπε να είναι από την μία πιο πολύ ως προς την Ποινή μίας τέτοιας πράξης μέχρι θανατικής ποινής μα και λίγο πιο ευέλικτη να ανοίξει παραθυράκια στις κλειστές πόρτες του δικαιώματος Υιοθεσίας ανθρώπων που γεννήθηκαν να γίνουν γονείς. Γιατί η καρδιά τους έχει πάντα άλλη μία, δύο, τρεις να χτυπάνε μαζί .
Για όλους εκείνους τους ανθρώπους που μπορεί να μην τρώνε με χρυσά κουτάλια, μα ο πλούτος της καρδιάς τους μεγαλώνει ανθρώπους και όχι προγράμματα ψηφιακής εποχής προς εγκατάσταση στη κοινωνία.
Για εκείνες τις γυναίκες που μπορεί το τεστ εγκυμοσύνης να είναι αρνητικό μα που μπορεί η ελπίδα να μεγαλώσει μέσα τους ακόμα και αν το περιβάλλον της δεν κράταει από γερό τζάκι ή για κάποια στιγμή κατέληξαν μόνες.
Όχι δεν είναι η θανατική Ποινή- που θα έπρεπε να ισχυεί- η πιο στυγερή τιμωρία αλλά η κοινωνική αδιαφορία που κλείνει τα μάτια στην υιοθέτηση όχι μόνο ενός παιδιού μα και μίας ιδέας, “ότι υπάρχουν και χειρότερα” και επιτρέπεται να τα προκαλεί, να τα παρατηρεί σαν θεατής και να τα “ακολουθεί” σαν τη σκέψη της ημέρας, σαν manifesto ηθικής στο instagram.
Λυπάμαι πολύ για όλα εκείνα τα πλασματάκια που σκοτώνονται καθημερινά αφού ήδη έχουν κυοφορηθεί σε μολυσμένες μήτρες.
