Είναι αρκετός καιρός που πηγαίνω στο γραφείο από ένα πολύ όμορφο δρόμο. Μέσα στο δάσος, τα δέντρα, την απόλυτη ηρεμία και είμαι ανενόχλητη όχι μόνο από κίνηση αλλά και τους περαστικούς που ξεπηδούν στους δρόμους. Η μόνη εξαίρεση τα ζώα που εμφανίζονται μπροστά μου και είναι σπάνιο να τα δεις μέσα στη πόλη, όπως άλογα, χελώνες, αγελάδες, αλεπούδες, ελάφια, αγριογούρουνα κ.ο.κ.
Αν μου εμφανιστούν και έχω την πολυτέλεια να τα παρατηρήσω νιώθω ένα δέος μέσα μου από τα θαυμασμό για αυτά τα πλάσματα.
Στην σημερινή μου διαδρομή από το σπίτι για το γραφείο μέσω Ιπποκράτειου Πολιτείας με απασχόλησε το θέμα του θαυμασμού.
Αφορμής δωθείσης η φωνή ενός πολύ καλού τραγουδιστή από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου που ερμήνευε νέα επιτυχία. Αυτή η φωνή έμοιαζε κάποτε με του Γιάννη Πάριου και τώρα την μιμούνται νέοι και ανερχόμενοι τραγουδιστές του χώρου και έχουν καταφέρει να τον μιμηθούν μα και να τον ξεπεράσουν, γιατί τα εκφραστικά του μέσα φθίνουν πλέον στην πάροδο του χρόνου μα και του ενδιαφέροντος του πρώτου ερμηνευτή, να ξεπερνάει τον εαυτό του. Και ας ήταν η φωνή του, ένας λόγος που με έκανε να ερωτευτώ, να κλάψω, να γελάσω, να πονέσω και να έχω πάντα παρέα τα τραγούδια του, διθυραμβικές στιγμές δημιουργών που οι ίδιοι τον επέλεξαν να τα ερμηνεύσει.
Όσο οι ρόδες του αυτοκινήτου μου με ταξίδευαν μπροστά προς τον προορισμό μου, η σκέψη μου ταξίδευε χιλιόμετρα πίσω στις αναμνήσεις μου. Σκεφτόμουν πόσες φορές τον άκουγα live σε όσα νυχτερινά μαγαζιά εμφανιζόταν και είχα την χαρά μετά να πάω στο καμαρίνι του και να τον δω για λίγο και να ζητήσω αυτόγραφο. Τότε ήταν πάντα εκεί για όλους τους θαυμαστές. Ήταν ακόμη στην αρχή του…
Μετά ένας τοίχος και μία απρόσιτη αυλή ορθώθηκε στο απόγειο της καριέρας του.Τα πράγματα άλλαξαν και κρυφτηκε με την φωνή του πίσω από μία βιτρίνα, ενός τραγουδιστή που εμφανίζεται στις συναυλίες μόνο με εισπραξη εκατομμυρίων, σε πολυτελή νησιά και δίπλα από μία όμορφη σύζυγο και ένα παιδί ενώ άλλη είναι η ζωή του. Σαφώς και η προσωπική ζωή είναι ένα κρυφό χρώμα στα πίξελ της εικόνας όμως είναι κρίμα να ηδονίζεται μία καριέρα με ψεματα και αλήθειες.
Γεννήθηκε λοιπόν μία εύλογη απορία. Από πού ξεκινάει η ανάγκη για θαυμασμό ενός ανθρώπου; Η λέξη είδωλο για εμένα είναι μία πολύ μεγάλη ιστορία και πιο πολύ μοιάζει με άγαλμα σε μία κορυφή ενός θρόνου, όπου ο χρόνος θα το διατηρήσει αεικίνητο στο βλέμμα του θαυμαστή του.Ποιός καλλιτέχνης είναι άξιος θαυμασμού;
Εκείνος που θ’ανέβει στα σκαλιά της επιτυχίας μόνος ή εκείνος που πίσω από το παλτό του θα κρύβει μία πλάτη δανεική; Θα χτισει το όνομά του εκμεταλλευόμενος την παροιμία, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα που είναι μία από τις χειρότερες μου, αφού εύλογα δανείζεται τόσο σκοτάδι για να καρπωθεί το φως και στη προκειμένη της δημοσιότητας; Ή εκείνος που θεραπεύει τις μνήμες του χτίζοντας μέσα του ένα θεμέλιο που θα είναι μία βάση, από εκεί να ανέβει. Να στηρίζεται μόνος και ανυψώνοντας τα χέρια του εναλλάξ μέχρι εκεί που φτάνει ο ίδιος, μέχρι να μάθει να πετάει στους ορίζοντες του πεπρωμένου του.
Γιατί να μην θαυμάζεις φερ’ειπείν εκείνον τον συγγραφέα που θέλει να σου διδάξει τον τρόπο να ακολουθήσεις το παραδειγμά του; Που κατά την εξιστόρηση του σκοτεινού του παρελθόντος αγγίζει τις ακτίνες του φωτός, αφού δεν είχε κίνητρο για την επιτυχία και όμως η αλήθεια της ψυχής του την προσέγγισε για να μεταλαμπαδεύσει μία δική του εμπειρία και να την μοιραστεί; Αντιθέτως το να διαβάζεις ένα βιβλίο ενός συγγραφέα που θα σκότωνε για την φιλοδοξία και προβάλλει το φόνο καρέ καρέ μέσα από την αφήγηση, πετάγοντας στα μάτια του αναγνώστη, αντί για μελάνι, αίμα!
Και όμως ότι πιο αποτρόπαιο σε περιγραφή γίνεται best seller, στο ράφι του βιβλίου και το χέρι σου που θα το αγγίξει για να το ξεφυλλίσει, γίνεται η σκανδάλη στο όπλο που χρησιμοποιεί για να αφαιρέσει ζωές, από σελίδα σε σελίδα και να γίνει ο ίδιος συγγραφέας, από τόμο σε τόμο, έκδοση προς έκδοση, κορυφή στην θέση των άξιων ανθρώπων της λογοτεχνίας. Μία ανατριχιαστικά οδυνηρή παιδική ηλικία, γίνεται ένα πολυβραβευμένο best seller με το γούστο της κοινής γνώμης. Αδειάζει εκείνος από μνήμες μέσα στο δικό σου υποσυνείδητο.Και να τολμά να αναμετράται, δίπλα από τον Καζαντζάκη, τον Ουμπέρτο Έκο, τον Καμύ, τον Ντοστογιέφσκι κ.ο.κ
Μου έχει τύχει να πάω στο θέατρο να δω μία παράσταση και ο πρωταγωνιστής μετά το πέρας της να φεύγει από το καμαρίνια με τέτοια ταχύτητα για να μην μιλήσει σε θαυμαστή λες και τον περιμένει εκκίνηση μαραθωνίου και δεν θέλει ούτε να τον χάσει, ούτε ν’ακούσει μία φιλοφρόνηση για το ρόλο που ενσάρκωσε στη σκηνή, από ένα πλάσμα που μεγάλωσε βλέποντας τον και θαυμαζοντάς τον σε ελληνικές ταινίες.
Όπως και πριν από πολλά χρόνια στην Κεφαλλονιά ένας γνωστός ηθοποιός μετά της συζύγου του, ήταν συνδαιτημόνες σε ένα πολυσύχναστο εστιατόριο και έτρωγαν και ένας ντόπιος κάτοικος του νησιού ήρθε να τον χαιρετήσει με τόση χαρά που τον έβλεπε, και δεν άντεξε στο πειρασμό να του μιλήσει την ώρα της κοινής ησυχίας για εκείνον περισσότερο. Ο ηθοποιός ταράχτηκε τόσο πολύ με την χειρονομία του νησιώτη θαυμαστή που τον έλουσε με τέτοια χυδαιολογία επειδή του διέκοψε το φαγητό του, με τον πιο απαράδεκτο τρόπο.
Ακόμα και αν τον συμπαθούσα, έχασα κάθε εκτίμηση και οι σειρές που παίζει πια είναι το χειρότερο μου στην ελληνική τηλεόραση.
Ποιος είναι ο πιο αδύναμος σε αυτή την περίπτωση ο θαυμαζόμενος ή ο θαυμαστής;
Αλλά υπάρχουν και όμορφοι άνθρωποι ανάμεσα μας που αγαπούν τους θαυμαστές τους, ανταποκρίνονται στα μηνύματα τους στο instagram και είναι πολύ δεκτικοί να μιλήσουν με το κοινό μετά την παράσταση. Το χαμόγελό τους, είναι τόσο αληθινό γιατί συμπαρασύρει και το βλέμμα τους.
Πριν από χρόνια έγραψα έναν όμορφο μονόλογο, με τίτλο Ορίζοντες πάνω σε έναν χαρακτήρα που οι γονείς του, ως λάτρεις της λογοτεχνίας, τον βάφτισαν Τζόναθαν Σώγιερ, και βάδιζε ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο και ήταν βασισμένο σε αληθινή ιστορία. Στη δική μου φαντασία, του έδωσα τα χρώματα, το ύφος, την αγγελική φυσιογνωμία του Αποστόλη Τότσικα τον οποίο είχα δει μόνο σε μία τηλεοπτική εμφάνιση και με ενθουσίασε. Επικοινώνησα μαζί του όταν δρομολογούνταν θεατρικό ανέβασμα και ανταποκρίθηκε άμεσα να μου απαντήσει. Αρνητικά μεν, λόγω φόρτου εργασίας όμως ήταν τόσο φιλικός και αξιαγάπητος που με δικαίωσε στην επιλογή μου.
Θαυμασμός δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πέφτω στα γόνατα για το αντικείμενο της λατρείας μου αλλά παρατηρώ την άποψη που έχω για τον εαυτό μου μέσα από τους ανθρώπους που τον χαρακτηρίζουν με το ήθος τους, τον τρόπο ζωής και ομοίως προάγουν μία υγιή σχέση προς μίμηση και παραδειγματισμό προς το ιδεατό.
Την προηγούμενη βροχερή εβδομάδα, επέλεξα να πάω να δώ μία όμορφη παράσταση, η δασκάλα με τα χρυσά μάτια που έκανε πρεμιέρα στο θέατρο Βέμπο και μου άρεσε όχι μόνο το έργο αλλά και όλα οι ηθοποιοί που εμφανίζονται στο θίασο. Είχα διαβάσει το βιβλίο του Στρατή Μυριβήλη σε μικρή ηλικία και ήθελα να το δω να ζωντανεύει στη σκηνή. Μετά το πέρας της παράστασης, έμεινα στο φουαγιέ ως συνηθίζω, για να μιλήσω με όσους ηθοποιούς μπορώ. Από τους πρώτους βγήκε και ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης με το αυθόρμητο και ανατρεπτικό του outfit και ήταν τόσο γλυκός και καταδεκτικός, που μόλις μιλήσαμε, στέγνωσα από όλη την βροχή της παλαιάς διαθήκης που με είχε φέρει μέχρι την πόρτα του θεάτρου. Αν και μικρός ο ρόλος του ερμηνευτικά, ο ίδιος γέμιζε όλη την σκηνή. Τον παρακολουθώ πολύ καιρό σε όλα τα καλλιτεχνικά του βήματα και είναι ένας αξιόλογος ηθοποιός και ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος που λατρεύει τα ζώα, την τέχνη, τους ανθρώπους και τα ταξίδια.
Δεν υπάρχει πιο μαγικό συναίσθημα να κουμπώνει η αξία του θαυμασμού πάνω στη συμπεριφορά του προσωπου που στο δημιούργησε και το γέννησε στην σκέψη σου. Θα ήταν τόσο όμορφή η ύπαρξη της ταπεινότητας και της απλότητας μέσα στον ίδιο άνθρωπο, που να μην την ξεριζώνει από το θαυμαστή μα και από τον εαυτό του επειδή τα ΝΑΙ της ζωής του έγιναν αληθινά.
Η πρόκληση στα ΟΧΙ όμως φέρνει το μεγεθυντικό φακό του χρόνου πάνω του και ότι αγκίστρωσε το βλέμμα μας σήμερα, ας ήταν εύλογο να υπάρχει και αύριο για να υπάρχει και ο ίδιος άφθαρτος από την δοκιμασία της επιτυχίας.Δίπλα της συχνάζει και η αποτυχία όσο και αν αποφεύγεται όσο και αν δεν προσδοκάται.
Ας μην λησμονήσουμε μονάχα πως από όποια θέα μαθαίνουμε να θαυμάζουμε τους άλλους να μην παραγκωνίζουμε τον εαυτό μας. Για τις καλές και τις κακές μέρες. Την ομορφιά μα και την ασχήμια, το προτέρημα μα και το ελάττωμα, την επιτυχία μα και την αποτυχία. Όλα στον ίδιο δρόμο είναι και ας βαδίζουμε σε άγνωστο μονοπάτι. Κάποτε διασταυρώνονται όλα τα μονοπάτια. Και ο κάθε ένας εαυτός είναι ο συνδετικός κρίκος υπό το βλέμμα που θαυμάζει και θαυμάζεται.
Κωνσταντίνα
