Αν και το θαύμα θέλει δύο άτομα,

όταν το μισό του ενός και το μισό του άλλου, φτιάχνουν ένα ολόκληρο,μοιρασμένο σε δύο ανθρώπους.

Ωστόσο υπάρχουν στιγμές, που κάθε άνθρωπος όσο αγαπητός και αν είναι θέλει την ελευθερία της ατομικότητας του, για να εκφραστεί ως ελεύθερος και πλήρης.Να πάει μία βόλτα στην πόλη, να πιει ένα καφέ, να διαβάσει ένα βιβλίο και να βυθιστεί στις σκέψεις του. Η σιωπή δεν είναι η μοναξιά του ενικού, μα το βουβό πλήθος του ηχηρού πληθυντικού. Μπορεί να περνάς όμορφα με τους ανθρώπους. Μέσα από τον διάλογο, την συντροφικότητα μα και τα κοινά ιδεώδη να γεφυρώνουν κομμάτια του εαυτού που έχουν την ανάγκη για μοίρασμα.

Μα δεν συμμερίζονται όλοι την ίδια άποψη.

Ξαφνικά η ευτυχία βγαίνει σε ετικέτες ζυγών αριθμών. Το 2, που γεμίζει καρέκλες και ένα μαγαζί μετράει τις κρατήσεις της ευτυχίας με αριθμούς.

Πόσες φορές έμεινα μόνη μου να τριγυρνώ σε γνώριμα σοκάκια και να συναντώ ανθρώπους που αν και καλά η όραση τους, με έβλεπαν διπλή, με έβλεπαν ευτυχισμένη.

Πόση ουτοπία χωράει στο βλέμμα των πολλών όταν σε συναντούν τυχαία να διασταυρώνεις την σιωπή τους, όταν περπατούν να προλάβουν όνειρα που δεν κυνήγησαν ποτέ ενώ τα βήματα τους, απλά τους περιφέρουν;

Πόση ειρωνεία να χωράει σε μία κράτηση εστιατόριου που δεν συχνάζεις μόνος, μα με την συντροφιά της πείνας και της ανάγκης να χορτάσεις;

Πόσο προλαβαίνει η μοναξιά των ζυγών κρατήσεων όταν το πηρούνι αγγίζει τις λέξεις και όχι το αγαθό της επιλογής σου;

Κανένα φαγητό δεν σε γεμίζει, μόνο καταλαμβάνει χώρο όταν η αίσθηση της πείνας το επιτρέπει μέχρι να ολοκληρωθεί ένας κύκλος πέψης των στιγμών.

Βίωσα πολλά βλέμματα αποδοκιμασίας στις φετινές μου διακοπές. Δεν ήξερα ότι ένας κατάλογος έχει τόση όρεξη για απαντήσεις όταν κοιτάζεις να εξυπηρετηθείς.

Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο μισητό από το βλέμμα ενός σερβιτόρου, που στέκεται όρθιος και βαριέται να χαμογελάσει  στους συνδαιτημόνες,να ρίχνει μία δεύτερη ματιά γύρω από το άδειο πλάι σου, μήπως και γεμίσει η τσέπη του με λίγα χαρτονομίσματα παραπάνω;

Έχω κάθε φορά κολλημμένο στα χείλη μου εναν μονόλογο για να απαντήσω…

Ή εγώ είμαι μόνη ή εσείς τα βλέπετε διπλά. Και αν τρώω για δύο δεν σας αφορά…

Δεν παρήγγειλα το βλέμμα σας μαζί με το φαγητό μου…

no tip, no pity…

Υπάρχει πάντα μία βαθιά εισπνοή, ένα χαμόγελο αδιαφορίας ως αντίδοτο μίας επικριτικής ματιάς που έχει στόχο να σε προβληματίσει για τον αριθμό που δεν χωράει στο τραπέζι σου.

Αλήθεια πόσοι γύρω μας κυκλοφορούν δωσμένοι πλήρως στα θέλω του εαυτού τους;

Πόσοι καλύπτουν την μοναξιά τους πίσω από τα γυαλιά ηλίου, από ένα βιβλίο ως τοίχο που δεν εισπράττει τα αδιάκριτα βλέμματα;

Η κριτική γεννάει κρίση και όχι η εποχή για τους ανθρώπους.

Συχνάζουμε όπου μας αγαπούμε…

Κωνσταντίνα

 

 

To περιεχόμενο αυτού του site αποτελεί προσωπική πνευματική ιδιοκτησία. Συνεπώς, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ οποιαδήποτε αναδημοσίευση, αντιγραφή ή τροποποίησή του χωρίς τη συγκατάθεσή μου. Επικοινωνήστε μαζί μας για έγκριση αν ενδιαφέρεστε για αναδημοσίευση σε άλλο site.