Τα τελευταία χρόνια έχω δημιουργήσει μία προσωπική θεωρία σχετικά με τον ερχομό της Ανάστασης και του Πάσχα. Αν είχα την δυνατότητα να βρίσκομαι σε ένα έρημο νησί για έναν χρόνο, για χαλάρωση και αποσυμπίεση από την καθημερινότητα,μέχρι οι μέρες να γεννήσουν τις νύχτες και αντιστρόφως, και η μία μέρα θα διαδέχεται την άλλη, μα τη Μεγάλη Εβδομάδα θα την ένιωθα αισθητά όχι τόσο γύρω μου αλλά κυρίως μέσα μου.
Είναι η εβδομάδα που έχουμε την ευκαιρία να αποχωριστούμε όχι μόνο από το βάρος του δικού μας Σταυρού αλλά και από τα καρφιά που δημιουργησαν τις πληγές μας. Να χαλαρώσουμε τα λουριά που σηκώνουν το όποιο ψυχικό βάρος και να το αφήσουμε πίσω μας.
Κάποιοι θα πονάνε λίγο μα κάποιοι θα πονάνε πιο πολύ. Αν δεν πονέσεις πώς θα καταλάβεις ότι χρειάζεσαι αλλαγή συνειδητότητας σε νέα τροχιά δεδομένων;
Η ορμή της κίνησης πάνω στην ίδια πληγή, ανοίγει μεγαλύτερη. Η επούλωση των πληγών κάτω από τα ακίνητα καρφιά που διαπερνούν την καρδιά δεν φέρνουν ούτε αλλαγή μα ούτε και θεραπεία. Η ακινησία και η παύση ίσως και να κινήσουν κάτι.
Το χρονικό της Μεγάλης Εβδομάδας είναι η συγκινησιακή ευκαρία να αφουγκραστούμε τα θέλω της ψυχής μας.
Ας επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ελευθερωθεί απ’ότι κουβαλάει στο ξύλινο Σταυρό του..
Ας επιτρέψουμε στον εαυτό να αλλάξει τα νοητικά μοτίβα. Της πρόσθεσης και της ματαιοπονίας.Ίσως η Ανάσταση έρχεται μέσα από την αφαίρεση, ίσως να είναι μία διεύθυνση ευδαιμονίας και αρμονίας που η ψυχή μας οδηγεί μέσα από εκεί να απελευθερωθούμε.
Ας αγκαλιάσουμε την ύπαρξή μας με αγάπη. Ας επιτρέψουμε στην μαγεία της αφής να θεραπεύσει την γδαρμένη πλάτη και τους ώμους που επωμίζονται των άλλων τα θελήματα με τελευταία τα δικά μας.
Και κάθε Ανάσταση πρέπει να συμπεριλαμάνει πάντα τον Εαυτό. Να είναι η φλόγα που καίει το φυτίλι και από τις δύο μας πλευρές. Και του Φωτός και της Σκιάς. Κομμάτια μας είναι και τα δύο φιτίλια που διψούν για φλόγα Αληθινής Ζωής.
Από τη Κωνσταντίνα Δήμου
